สมัยก่อน การได้มีเครื่องวิทยุสื่อสารใช้ หรือ เก็บสะสมไว้ เป็นอะไรที่มีคุณค่า มีความสุข ใครพบเห็นก็ชวนมองอยากรู้ถึงขัอมูลการที่มีไว้ใช้งาน มีไว้ในครอบครอง เพราะ ไม่ได้มีใช้มีเก็บสะสมกันได้ง่ายๆ แต่ละรุ่น ออกมาไม่บ่อย ของมีแต่แบบมาตรฐาน ราคาก็สูง และ ผู้ที่จะมีไว้ครอบครองจะต้องมีคุณสมบัติอยู่หลายประการทีเดียว บ้านใครตั้งสถานีมีเครื่องวิทยุสื่อสารใช้ จะต้องเป็นผู้ที่ไม่ใช่ธรรมดาแน่ๆในสายตาผู้คนทั่วไป และ เป็นที่ยอบรับไว้วางใจของทางราชการอีกด้วย ฯลฯ
ปัจจุบัน การที่มีเครื่องวิทยุใช้ หรือ สะสมเก็บไว้ ก็ไม่มีใครสนใจเหลียวแล เนื่องจากมีวางให้เห็นเยอะแยะเกลื่อนกลาด เครื่องวิทยุดีๆก็ถูกมองว่าเป็นเครื่องกระป๋องกระแป๋งเอามาตั้งสะสมไว้ทำไมให้รกบ้านที่ไหนๆก็มีไม่เห็นมีอะไรน่าตื่นตาตื่นใจ รวมไปถึงตัวบุคคลที่มีไว้ในครอบครองก็ไม่มีความน่าเชื่อถือใดๆ กลายเป็นคนเล่นเครื่องอะไรไม่เห็นจะได้เรื่องได้ราว ไม่เห็นจะต้องไปอะไรกับเครื่องวิทยุพวกนี้มากมายนัก ใครอยากจะใช้ก็เดินไปซื้อเอาหน้าบ้านก็ได้ใช้แล้ว ไม่ใช้ก็วางระเกะระกะ พังก็ขว้างทิ้งไป
จบกัน เครื่องดีๆที่เก็บสะสมกันมา มูลค่าราคา คุณค่าทางจิตใจ ประสปการณ์ต่างๆที่สะสมกันมา หมดค่าลงแล้วจะเล่าสู่ใครฟังได้อีก วิทยุก็เป็นเครื่องสื่อสารที่ไม่มีคุณค่าอะไรมากไปกว่าสิ่งของอื่นๆ ต่อไปคงต้องเหลือเพียงเท่าที่ใช้งานเท่าที่จำเป็น แล้วใช้ให้เกิดประโยชน์ต่อสังคมให้ได้มากที่สุดเท่านั้นพอ
